Կայքի մենյուՄինի - չաթՄիացեք մեզ`Մեր հարցումը |
Երբ որ գարշելով տեսնում եմ շուրջս Մոլեգնած կյանքի պատկերը ցավոտ, Հաճախ, մանկություն, խռոված հոգուս Ներկայանում ես ինչպես առավոտ: Եվ մանկան նման արտասվում եմ ես, Երբ այս օրերում, չարությամբ լցված, Քեզ, սուրբ մանկություն, հիշում եմ ինչպես Երազի տեսիլք անհետ չըքացած: Ինչպես արևի ճաճանչը վերջին Թռչում է հանկարծ, տիրում է խավար, Այնպես շողացիր և անցար կրկին, Մնացի անզոր, ցոփ կյանքին ավար: Թե հնար լիներ մի անգամ դարձյալ Դառնալ քո գիրկը... ա՜խ, ի՞նչ եմ ասում, Այդ անհնար է. — արդեն հանդերձյալ Կյանքի ճամփան է իմ առջև բացվում: Բայց մինչև այնտեղ, սոսկալի՛ ուղի, Ահա բռնություն, պատիվ անարգած, Ահա հառաչանք, արտասուք աղի, Ահա սև նախանձ և սեր սակարկած... Կըմեռնեմ և ես այս ցավերի տակ Ինձ հետ տանելով շատ իղձ ու փափագ, Իսկ այս աշխարհից և ոչ մի պսակ — Միայն քո անմեղ, քո սուրբ հիշատակ: Մի տխրատեսիլ գուցե գերեզման Անցվորականից խնդրե մի բերան Ողորմի ասել... ո՞վ գիտե, և այն Կըլինի՞ արդյոք, կընայե՞ն նորան... |
ՄուտոքՄիացեք մեզ`ՎիճակագրությունԸնդամենը ակտիվ. 1 Հյուրեր. 1 Անդամներ. 0
ԳՐԱՆՑՎԱԾ ԵՆ ԿԱՅՔՈՒՄ՝ Ընդհանուր` 32Նորերը ամսվա մեջ` 0 Նորերը շաբաթվա մեջ` 0 Նորերը երեկ` 0 Նորերը այսօր` 0 ՆՐԱՆՑԻՑ՝ Ադմինիստրատոր՝ 1Գլխավոր մոդերատոր 0 Լրագրող 1 Սովորական այցելու 29 ՆՐԱՆՑԻՑ՝ Տղամարդ: 24Կին: 8 |